Ayrılık

Duydum ki unutmuşsun gözlerimin rengini.

Hahahahahahhaha.

Neden bu kadar komik geldi bilmiyorum.

Kendimi hatırlatmak için geldim. Ben yokken çobanlar buralarda koyun otlatıyormuş. 

Ne yazağımı pek bilmiyorum aslında. Sürekli "hayatımda hiç bir hareket olmuyor. İşe gidip geliyorum." demek istemiyorum. Gerçi araya gene kattım ama olsun. 

Neden bahsetsem acaba diye düşünürken ayrılıkları sevmediğim aklıma geldi. Küçükken ananem İstanbul'dan memlekete giderken otobüs terminalinde gizli gizli ağlarmışım. Bana göre gizli ama karşımdaki herkes ağladığımı bilirmiş. Çoçuk aklı işte. Çok duygusaldım eskiden. 

Çocukken sofradan en son kalkan da ben olurdum. Ağzımı evire çevire önümdeki yemeği zar zor yermişim. Herkes salona gidince de, önümdeki tabağı tencerenin içine tekrar dökerdim. Annem her seferinde anlardı. Çoçuk aklı deyince aklıma geldi.

Neyse, ayrılıklardan bahsediyordum. Şuan çalıştığım yerde kocaman bir odanın içinde üç kişi çalışıyoruz. İkimiz mayıs başı gibi başka şubeye gideceğimiz için birinci kişinin odasına yerleştik. Diğer kişi de endüstri mühendisi. Birde bayan olduğu için hemen kaynaştık. Sorum olunca hemen cevaplaması çok hoş. Ama yeni bir odaya taşınıyor. Taşınacağı odayı dün temizlediler ve haftaya da boyanacakmış. Uzak değil sadece yanımızdakinin yanındaki odaya gidiyor ama içim bir hoş oldu. Gitmiyeydi iyiydi. Çok mu çoçuksu bilmiyorum ama gitmesin!

Hadi bu ayrılığa dayandım diyelim. Mayıs başı ben gidiyorum. Buradaki insanlar ile yeni yeni bağ kurmaya başlarken ayrılmak çok zor olacak. "Telefonun diğer ucundayım." deseler de, aynı değil arkadaş!

Hergün yediğim kuş kadar salata ile dalga geçebilirsiniz ama ayrılmayalımmmöööö....

Sanırım benim hala büyümem lazım.

Sağlıkla Kalın.